De evolutie van de eptfe-industrie is een fascinerend verhaal dat zich in de loop der tijd heeft ontwikkeld tot een industrie met revolutionaire toepassingen. De geschiedenis van epoxy begint in 1884, toen chemicus Alfred Einhorn een nieuwe verbinding synthetiseerde uit ethyleen en formaldehyde. Deze verbinding werd "epoxide" genoemd, wat uiteindelijk bekend werd als epoxy door het te combineren met polyolen of esters. Hoewel deze oorspronkelijke formule vele praktische toepassingen kende, bleef het gebruik ervan beperkt vanwege de hoge kosten en het gebrek aan beschikbare grondstoffen. In de jaren 40 werkten verschillende onderzoekers aan het verbeteren van de oorspronkelijke epoxyformules, waaronder de Amerikaan Richard Condon, die ontdekte hoe het duurzamer kon worden gemaakt met behulp van polyolen afgeleid van aardolieproducten zoals cyclohexaanoxide en fenolnovolakhars. Tegelijkertijd begonnen Britse wetenschappers te experimenteren met verschillende verharders zoals aminen en zuren, wat resulteerde in een verbeterd product dat kon worden gebruikt voor het lamineren van oppervlakken zoals multiplex, waardoor het sterker werd dan voorheen en zo de weg vrijmaakte voor moderne productietechnieken voor composietmaterialen. Tijdens de Tweede Wereldoorlog namen militaire toepassingen voor epoxyharsen dramatisch toe, wat leidde tot een vraag naar nog betere materiaalkwaliteiten, waardoor leveranciers unieke eigenschappen ontwikkelden zoals hittebestendigheid, flexibiliteit bij lage temperaturen, chemische bestendigheid, enz., waardoor ze konden voldoen aan specifieke eisen in de productie van vliegtuigonderdelen. De ontwikkeling van deze technologie zette zich voort tot ver in de jaren 50, toen er vooruitgang werd geboekt in zowel de productiemethoden voor synthetische harsen als in de gezamenlijke productiemethoden van natuurlijk rubber en synthetisch rubbermengsels, gecombineerd met vulstoffen zoals asbest, wat resulteerde in wat we nu kennen als 'gevulde elastomeren' of met rubber versterkte kunststoffen (GVK). Begin jaren 60 waren verschillende processen aanzienlijk verfijnder, waardoor industriële bulkproductiesystemen konden worden geïmplementeerd. Dit leidde tot verdere ontwikkelingen in het toevoegen van kleurstoffen en andere additieven, wat leidde tot moderne, hoogwaardige gemodificeerde epoxyharsen die in diverse industrieën worden gebruikt, variërend van bouw en engineering tot auto-ontwerp. Tot voor kort maakten halfgeleiderverpakkingsoplossingen gebruik van complexe formules die onder andere nauwkeurige poedermetallurgie vereisten, naast keramische coatingtechnologieën met diamantstofdeeltjes, waardoor fabrikanten van snijgereedschappen hogere efficiëntieniveaus bereikten dan slechts twee decennia eerder. Deze tijdlijn laat zien hoe ver we zijn gekomen sinds de eerste uitvinding in 1884, wat culmineerde in een steeds toenemende complexiteit die exponentieel groeide door voortdurend evoluerend onderzoek. Momenteel verleggen we grenzen die alle aanvankelijke verwachtingen tijdens Alfred Einhorns leven overtreffen en openen we mogelijkheden die we nooit voor mogelijk hadden gehouden. Daarmee komt er een einde aan een opmerkelijke evolutionaire reis die ontwikkelingen uit het verleden en het heden met elkaar verbindt, wat toekomstige generaties over de hele wereld enorm ten goede komt.
Geplaatst op: 27-02-2023